Sayın okurlar;

Dünya kurulduğundan bugüne kadar, kamil insanlara, (cahiller), sen bilmiyorsun dedikleri için, irfanlarını kaybettiler.

Aslında ve işin özünde yatan ana konu, cahilin dengesiz, bir nevi medcezir gibi, istikrarsız olan, bir gelip bir giden aklıdır. Her korkunun kaynağı cehalettir. Nice kültür almış insan vardır ki arıza dolu kafası ile hala, cahillik girdabında boğulurlar. Akıl (aziz ve vücudun efendisidir)

Akıl yoksa başta, ne kuruda biter ne yaşta. Vücut ağrıyorsa, sorumlusu taşıdığı başıdır. Kurtlu kafada, mutlu akıl olmaz. Buradaki mutluluk kavramı dengeli veya dengesiz aklın, dengeye olan bağımlılığıdır. Dolayısı ile düşünme- konuşma, imal etme ve utanma insana aittir. (Bu nedenle) hayvanlar ve dileler mazurdur. Bunlar utanmaz. Ancak, aklı-şuuru yerinde olup da, menfaati uğruna kendini satanlar, insanlığını unutanlar, hayvanlardan daha da adidirler. Cahil cahilliğini bilseydi, zaten cahil olmazdı.