Rabbimize karşı kulluğumuzda ne kadar hassas olsak da, insan olmanın gereği hata ve günahtan uzak kalamıyoruz. Ama hata edenlerin en hayırlısı hatasından pişman olup Rabbine dönmeyi bilendir. Allah da günahını fark edip pişmanlık duyan kulunun tövbe etmesine çok sevinir( Müslim, Tevbe, l). Rahmeti geniş Rabbimiz (Mü'min, 7; Mlüslim, Tcvbe, 14) gecenin son üçte birinde dünya semasına iner (rahmet nazarıyla bakar) ve "Bana dua eden yok mu, duasını kabul edeyim! Benden isteyen yok mu, ona (dilediğini) vereyim! Benden mağfiret isteyen yok mu, onu bağışlayayım!" buyurarak engin affına çağırır.( Buhari, Deavfü, 14)
Yüce Rabbimiz, kendisinden isteyeni asla boş çevirmez. Yeter ki, sadece O'na dayansın, samimi bir kalp ile ''Allah'ım! Yalnız sana ibadet ederiz ve yalnız senden yardım dileriz."( Fatiha, 5) diyerek tevekkül etsin. Allah samimi bir şekilde ibadet eden kulunu sever, ne isterse ona ihsan eder. Allah Resul’ünün bizlere anlattığına göre şöyle buyurur: "Kim benim bir veli kuluma (dostuma) düşmanlık ederse, ben de ona harp ilan ederim. Kulum, kendisine farz kıldığım şeylerden daha sevimli bir şeyle bana yaklaşamaz. Kulum nafile ibadetlerle de bana yaklaşmaya devam eder, ta ki ben onu severim. (Sevince de) artık onun işiten kulağı, gören gözü, tutan eli, yürüyen ayağı olurum. Benden isterse muhakkak ona istediğini veririm. Bana sığınırsa muhakkak onu korur ve kollarım.” ( Buhari. Rıkak. 38) Gözün görmediği, akla gelmeyen nice nimetler bahşeder ona. (Muslim, Cennet, 3) Dahası onu hiçbir gölgenin (himayenin) bulunmadığı o dehşetli kıyamet gününde kendi gölgesinde (himayesinde) barındırır.( Muvatta’, Şa’r. 5)
Bir kutsi hadiste şöyle buyurulur: "Ben, kulumun benim hakkımdaki zannı ne ise öyleyim. Beni andığında onunla beraberim. O beni kendi başına anarsa, ben de onu kendi başıma anarım. O beni bir topluluk içinde anarsa, ben de onu o topluluktan daha hayırlı bir topluluk içinde anarım. O bana bir karış yaklaşırsa, ben ona bir arşın yaklaşırım. O bana bir arşın yaklaşırsa, ben ona bir kulaç yaklaşırım. O bana yürüyerek gelirse, ben ona koşarak gelirim''(Buhari, Tevhid, 15; Muslim, Zıkir, 21) Ama Allah’a kavuşmak istemeyene, Allah da kavuşmak istemez.( Buhari, Rıkak, 41; Müslim, Zikir, 14) Allah’la ilişkisini kesenle, Allah da ilişkisini keser.( Haşır,19, Bakara,152) Yani Yüce Allah, kulu ile ilişkisini ayarlarken, onun kendisiyle nasıl bir ilişki kurduğuna bakar.
Kul Rabbine yaklaşmak için önce O'nun varlığına iman edip, O'na kayıtsız şartsız boyun eğmeli, gücün ve kuvvetin O'na ait olduğunu bilmelidir.( lbn Hanbel, II. 335) O'ndan gelene razı olmalı, O'nun rızası için sevmeli, O'nun rızası için nefret etmelidir.( Talak, 3;Buhari, Edeb, 42) Daima O'nu hatırlamalı, anmalı, aklından, gönlünden çıkarmamalıdır. Kur'an ile hemhal olmalı,(Bakara,152; Ebü Davud. Vitr 14) başta namaz olmak üzere bütün ibadetlerini yerine getirmeli, O'na dua etmeli,( Mümin,60) güzel ahlaklı, dürüst ve adil olmalı, Rabbinin emir ve yasaklarını hakkıyla yerine getirmeye çalışmalıdır. Bunları yapınca kul, Rabbi onu sever,( Müslim, Zikir.22) her zaman onun yanında olur ve onu dost edinir kendine. Cebrail'e söyleyerek, yerdeki ve gökteki bütün mahlûkata sevdirir onu.( Buhari, Edeb,41)Ve cemalini gösterir(Kıyamet, 23) sevdiği cennetlik kullarına. Kul eğer Rabbinin varlığını ve nimetlerini inkâr eder, O'nun birliğini unutup ortak koşar, emir ve yasaklarına riayet etmez, kibirlenir ve O'nu anmaktan uzaklaşıp kendisini Yaratan'ı unutursa, Rabbi de kulunu unutur (Taha,126) ve uzaklaşırlar birbirlerinden. İşte Yüce Allah, böyle bir kulun yüreğine korku salar, ahirette yüzüne bakmaz ve en büyük azaba uğratır onu.(Ğaşiye, 23-24)
Şunu aklımızdan hiç çıkarmayalım ki, Allah, her zaman kendisine inanan ve güvenen kullarıyla beraberdir, ( Enfal,19) onların yanındadır. Hamileri ve sahipleri Allah'tır onların. Rabbimiz sevdiği kulunu her an kollar, gözetir, (Tirmizi, Tıb, 1) yalnız bırakmaz, terk etmez. Yeter ki, kul, Rabbine güvenip dayansın ve can-ı gönülden "Ve kefa billahi vekila" (Vekil olarak Allah yeter.)( Ahzab,3) diyebilsin.
Ali Rıza TAHİROĞLU Bolu İl Müftüsü
